Comm’è amaro a ssapé ca nun ce staje!,

nun me pare overo ca i’ torn’ â casa e nun te véco cchiú.

Quanta vote me dicive: “Torna ampressa!”.

Quanta vote me dicive: “Stàtte cca, vicin’a mme!”.

Quanta vote me chiammave pe mme dicere: “Viene, … viene â casa!”.

Fin’a qquanno nun m’hê chiammato cchiú…

fin’a qquanno nun m’hê cercato cchiú…

fin’a qquanno m’hê ritto: “No!… nun te créro cchiú,

o tiempo pe mme nn’’o’ truove maje!”

E qquann’io nce pruvavo

ascevano ati guaje;

ei’ , êv’’a scappà p’apparà.

Tu staje cca…”, io te dicevo,

avimmo tantu tiempo…“.

E mmo’…. ‘stu tiempo addó sta?

È ffernuto!

È ffernuto ‘o tiempo ‘e l’alleria,

nun ce sta cchiù ‘o tiempo ‘e pazzià,

nun ce sta ‘o tiempo ‘e fa’ niente … sulo ‘e prejà!

E allora prejamm’â Maronna

ca ce facesse sta’ nzieme mo

comm’avimmo sempe vuluto.

Priamm’ a’ Maronna

c’ammeno mo ce accuntentasse

Comm’è amaro a ssapé ca nun ce staje!