Comm’è amaro a ssapé ca nun ce staje!,
nun me pare overo ca i’ torn’ â casa e nun te véco cchiú.
Quanta vote me dicive: “Torna ampressa!”.
Quanta vote me dicive: “Stàtte cca, vicin’a mme!”.
Quanta vote me chiammave pe mme dicere: “Viene, … viene â casa!”.
Fin’a qquanno nun m’hê chiammato cchiú…
fin’a qquanno nun m’hê cercato cchiú…
fin’a qquanno m’hê ritto: “No!… nun te créro cchiú,
‘o tiempo pe mme nn’’o’ truove maje!”
E qquann’io nce pruvavo
ascevano ati guaje;
ei’ , êv’’a scappà p’apparà.
“Tu staje cca…”, io te dicevo,
“avimmo tantu tiempo…“.
E mmo’…. ‘stu tiempo addó sta?
È ffernuto!
È ffernuto ‘o tiempo ‘e l’alleria,
nun ce sta cchiù ‘o tiempo ‘e pazzià,
nun ce sta ‘o tiempo ‘e fa’ niente … sulo ‘e prejà!
E allora prejamm’â Maronna
ca ce facesse sta’ nzieme mo
comm’avimmo sempe vuluto.
Priamm’ a’ Maronna
c’ammeno mo ce accuntentasse
Comm’è amaro a ssapé ca nun ce staje!